Παραμονή Χριστουγέννων.
Τα φώτα στο δρόμο αναβόσβηναν και έδιναν μια χαρούμενη νότα στην παγωμένη
βραδιά. Έσκυψα το κεφάλι μου πάνω από τα χαρτιά μου που ήταν απλωμένα πάνω στο
γραφείο. Το ξεθυμασμένο άρωμα του καφέ, έφτασε αδύναμο στα ρουθούνια μου. Δεν
μπορούσα να συγκεντρωθώ, ούτε όμως και να φύγω. Η διαφημιστική καμπάνια που
είχαμε αναλάβει, έπρεπε να είναι έτοιμη «χθες». Έκλεισα τα μάτια και σκέφτηκα τους
φίλους μου στο ρεβεγιόν που είχαν ετοιμάσει. Σίγουρα, οι περισσότεροι θα ήταν
ήδη μεθυσμένοι. Ήπια μια τζούρα κρύου καφέ και άναψα ένα τσιγάρο. Ο καπνός
μπήκε στα μάτια μου και δάκρυσα. Έδιωξα κάθε άχρηστη σκέψη από το μυαλό μου και
συγκεντρώθηκα στη δουλειά. Όταν έβαλα την τελευταία τελεία, κόντευε δύο τα
ξημερώματα. Ο καπνός των τσιγάρων που είχα καπνίσει εδώ και κάτι ώρες, είχε ποτίσει
τον χώρο, τα ρούχα μου, το πετσί μου. «Κωλοδουλειά», σκέφτηκα απογοητευμένη και
στιγμιαία πέρασε η εικόνα του Πέτρου από το μυαλό μου. Άλλος ένας άντρας είχε
φύγει από τη ζωή μου, γιατί δεν είχα χρόνο, γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει το
ταλέντο μου, γιατί ένιωθε λίγος δίπλα μου. Πόσες φορές, του είχα εξηγήσει ότι
δεν είμαι γυναίκα του καναπέ; Ότι δεν αντέχω τα βράδια αγκαλιά μπροστά στην
τηλεόραση. «Αν αλλάξεις γνώμη πάρε με τηλέφωνο» μου είχε πει. Άναψα ένα τσιγάρο
ακόμη και ξαναδιάβασα το κείμενο. Χαμογέλασα στραβά, ικανοποιημένη με την
ευρηματικότητά μου. «Τελικά έχω ταλέντο», σκέφτηκα, θαυμάζοντας για άλλη μια
φορά τον εαυτό μου.
Είχαν περάσει δέκα
χρόνια από τότε που είχα έρθει σε αυτή την εταιρία, σαν Junior copywriter. Στα πέντε χρόνια πάνω, μου αφαίρεσαν τον τίτλο του «junior» και μου πρόσθεσαν τον τίτλο «senior» μπροστά από το copywriter, χωρίς καμία αύξηση στο μισθό
μου. Δε με πείραξε το μισθολογικό, αφού δεν ήταν και λίγος ο τίτλος που είχα
αποκτήσει. Το ίδιο ήταν να με συστήνουν στους πελάτες της εταιρίας «από εδώ η
Χαρίκλεια» και το ίδιο είναι να λένε «η Χαρίκλεια, senior copywriter της εταιρίας;»
Εκείνη τη μέρα, θα
τη θυμάμαι πάντα. Γύρισα σπίτι μου, και τηλεφώνησα στους γονείς μου για να τους
πω ότι τα είχα καταφέρει, γιατί πάντα γκρίνιαζαν που είχα αφήσει τη σχολή
πολιτικών μηχανικών στο πτυχίο, για να ακολουθήσω αυτό το επάγγελμα. Η αλήθεια
είναι ότι κανείς δε κατάλαβε τίποτα με τον τίτλο μου. «Πόσα παραπάνω θα
παίρνεις;» με προσγείωσε ο πατέρας μου. Όταν τους ανακοίνωσα ότι δε πήρα αύξηση,
με ξαναρώτησαν αν θα μπορούσα να χρησιμοποιώ τον τίτλο μου σαν πιστωτική κάρτα.
«Οικογένεια δεν θα κάνεις;» ανησύχησε η μητέρα μου. Δεν είχα χρόνο για παιδιά
και άντρα. Η καριέρα μου, η εξυπνάδα μου, το ταλέντο μου ήταν πιο σημαντικά. Δε
τους κάκιωσα, γιατί δε τόχαν μέσα τους, δεν καταλάβαιναν από τέχνη. Δεν
καταλάβαιναν τι σημαίνει να νιώθεις ότι η εταιρία που δουλεύεις είναι δική σου.
Δεν καταλάβαιναν ότι η εταιρία ήμουν εγώ. Είχα κλειδιά της εταιρίας, και αυτό
δεν τους έλεγε τίποτα. Έμπαινα και έβγαινα όποτε ήθελα ή μάλλον τώρα που το
σκέφτομαι, δεν έβγαινα όποτε ήθελα, έβγαινα μόνο όταν τέλειωνα. Αλλά τι σημασία
είχε; Κρατούσα τα κλειδιά της επιχείρησης, ήμουν απαραίτητη και έμπιστη. Ποτέ
δεν θα καταλάβαιναν. Για αυτούς, όλα μετριόνταν με το χρήμα. Πόσο; Τόσο!
Έτσι, προτίμησα να
τηλεφωνήσω στους φίλους μου για να μοιραστώ την επιτυχία μου, αλλά και αυτοί το
δέχτηκαν χλιαρά και μου είπαν πρόσεξε μη σε πιάσουν κορόιδο. «Πρόσεξε, μη σου στύψουν
το μυαλό» με συμβούλεψαν. Αλλά ο ενθουσιασμός μου ήταν τόσο μεγάλος για την
αναγνώριση του ταλέντου μου που τότε τουλάχιστον, δε σκέφτηκα ότι ο τίτλος
αυτός ήρθε πριν την απόλυση του προηγούμενου senior copywriter, στον οποίο ήμουν βοηθός ως junior. Δε το συνδύασα στο φτωχό μου μυαλό, γιατί τα απανωτά
μπράβο για το ταλέντο μου από τον διευθυντή της εταιρίας, δε με άφηναν να δω
πέρα από τη ματαιοδοξία μου. Και συνέχισα να δουλεύω σα χαρούμενο ζώο,
παίρνοντας ψίχουλα για αύξηση τα χρόνια που ακολούθησαν. Υπερωρίες απλήρωτες,
αργίες, γιορτές, καθημερινά ξενύχτια με μοναδικό σκοπό τη δόξα, την αναγνώριση
της ευφυίας μου και της ευρηματικότητας μου.
Δεν είχα όμως
παράπονο, πριν από κάτι μήνες προσέλαβαν ένα νεαρό για βοηθό μου με τον τίτλο
του junior copywriter, που ομολογώ ότι είχε κι αυτός ταλέντο, αλλά ακατέργαστο.
Δεν τον είδα ποτέ ανταγωνιστικά, αφού οι επιτυχίες που είχα σε αυτή την εταιρία
ήταν αδιαμφισβήτητες. Τα σλόγκαν που είχα γράψει είχαν γίνει ατάκες στα στόματα
όλων και όλα τα βραβεία που είχε πάρει η εταιρία σε διαγωνισμούς διαφήμισης, τα
όφειλε σε μένα. Κι αν με ρωτάτε, θα απαντήσω ειλικρινά, τόχα καβαλήσει το
καλάμι, όχι λίγο, πολύ. Δηλαδή, είχα αποκτήσει όλες τις ιδιοτροπίες ενός
καλλιτέχνη. Έγινα υπεροπτική, απότομη στη συμπεριφορά μου με συναδέλφους που
δεν καταλάβαιναν με την πρώτη ότι έλεγα, αλαζονική, τελειομανής, σνομπ και
γενικά έφτιαξα ένα τρομερό εγώ που πάντα υπερείχε των άλλων. Αλλά όχι άδικα, το
άξιζα.
Τη μέρα που με φώναξε ο διευθυντής στο γραφείο
του, ήμουν σίγουρη ότι θα μου ανακοίνωνε την αύξησή μου. Μία λέξη μου είπε. Περικοπή: 1α. η ενέργεια του περικόπτω· αφαίρεση από χρηματικό ποσό· μείωση,
ελάττωση: ~ μισθού / δαπανών / παροχών. ||
το ποσό που περικόπτεται, που αφαιρείται. β.
ό,τι αφαιρείται από κείμενο: Δημοσιεύτηκε
χωρίς περικοπές. 2. αυτοτελές
απόσπασμα κειμένου· (πρβ. χωρίο): Περικοπές του Eυαγγελίου. [λόγ. < ελνστ. περικοπή
`ελάττωση, απόσπασμα κειμένου΄, αρχ. σημ.: `κόψιμο γύρω γύρω, ακρωτηριασμός].
Τη μέρα που έφυγα
από το γραφείο του διευθυντή μου, είδα τον junior copywriter να μαζεύει τα πράγματά του, όπως τα είχα μαζέψει κι εγώ
τη μέρα που πήρα προαγωγή.
Τη μέρα που έφυγα
από τη δουλειά, τον άκουσα να μιλά στο τηλέφωνο.
«Έγινα senior
copywriter. Όχι άδικα, το άξιζα».
Ένα κάψιμο στο
στήθος και μια ανάγκη για αγκαλιά
ξεπήδησε από μέσα μου. Πήρα το τηλέφωνο και κάλεσα.
«Πέτρο, τι παίζει
σήμερα η τηλεόραση;»
