Για ένα φιλί, της Αντιγόνης Πόμμερ

Στηρίχτηκε στις άκρες των δαχτύλων της.  Τα γυμνά της πέλματα δεν άγγιζαν πια το παγωμένο πάτωμα. Τεντώθηκε όσο μπορούσε. Οι μύες των ποδιών της σφίχτηκαν. Ένα κάψιμο διαπέρασε τους μηρούς της και σταμάτησε βίαια λίγο πριν την ήβη της.  Χωρίς να το επιδιώξει, έτεινε την λεκάνη της προς τα εμπρός μέχρι που νόμιζε ότι βρήκε αντίσταση. Ένιωσε τους σπονδύλους της να τεντώνουν. Ένα ελαφρό μούδιασμα κάτι ανάμεσα σε ευχαρίστηση και πόνο χάιδεψε την ραχοκοκαλιά της και ανέβηκε βιαστικά στη βάση του κρανίου της. Έγειρε τον λαιμό της, δεξιά στην αρχή και μετά αριστερά σε μια προσπάθεια να βρει την πιο βολική πόζα. Οι ώμοι της ανασηκώθηκαν και τα χέρια της σαν τεράστια φτερά άνοιξαν, ετοιμάζοντας μια ζεστή αγκαλιά. Έκλεισε τα μάτια της και κατάφερε να μυρίσει την άνοιξη μέσα στο καταχείμωνο. Μια μελωδία, σαν του Χατζηδάκι, πέρασε στα αφτιά της και την προετοίμασε για ένα ονειρεμένο βαλς. Τα χείλια άνοιξαν αργά και υγρά περίμεναν το άγγιγμα. 

Έμεινε αρκετή ώρα σε αυτή τη στάση, μέχρι που κουράστηκε. Έκλεισε τα χείλια της, στεγνά από το ανεπίδοτο φιλί. Κατέβασε τα χέρια της και ίσιωσε το λαιμό της. Ένιωσε τους σπονδύλους της να παίρνουν την θέση τους με μια πικρή απογοήτευση.  Η λεκάνη της χαλάρωσε και βρήκε τη φυσιολογική της στάση. Οι μηροί της και οι γάμπες της σταμάτησαν να καίνε. Το μόνο που ένιωθε, ήταν κάποια υπολείμματα πόνου. Κατέβασε τα πέλματά της αργά, προσμένοντας μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο την ανατροπή. Όταν άγγιξε το πάτωμα όλα είχαν τελειώσει. Άνοιξε τα μάτια της. Εκατοντάδες ροδοπέταλα ξεχύθηκαν από τον ουρανό και άφησαν την πρωινή δροσιά τους να μπερδευτεί με τα δάκρυα στα μάγουλά της.