Δες με αλλιώς... Κι ένα βιβλίο από τον μαθητή μου Νεκτάριο Μπουτεράκο

Αλλος ένας σπουδαστής του εργαστηρίου Tabula Rasa, πραγματοποιεί το όνειρό του.
Καλοτάξιδο Νεκτάριε.

Με τις ευχές των δασκάλων του, Παναγιώτη Καποδίστρια και Αντιγόνης Πόμμερ, ξεκίνησε το ταξίδι του το βιβλίο του Νεκτάριου Μπουτεράκου, με τίτλο Δες με αλλιώς.
Η παρουσίαση του βιβλίου έγινε στο cafe Αίτιον, στις 17 Απριλίου.

Λίγα λόγια για το έργο

Η ιστορία που θα σας διηγηθώ ανήκει σε άλλον κόσμο… ή καλύτερα μεταξύ δύο κόσμων. Αλήθεια, τι νιώθετε όταν κοιτάζεστε στον καθρέφτη; Χαρά, φόβο, δύναμη, ενοχή; Ο Βίκτωρ νιώθει τρόμο… Όταν γεννήθηκε και μέχρι τη μεγάλη συμφορά, ήταν ένα πανέμορφο μωρό που εξελίχτηκε σε ένα επίσης πανέμορφο αγόρι. Στα πρώιμα κιόλας χρόνια της ζωής του ένιωσε την επιτυχία και την αναγνώριση μέσα από τα φλας των φωτογράφων. Τότε ήταν που ένα άρρωστο μυαλό του στέρησε τα πάντα. Οικογένεια, δημοσιότητα, αγάπη και κυρίως… την ομορφιά
του. Ο Βίκτωρ, όταν στέκεται μπροστά από τον καθρέφτη, κρύβεται. Δεν αντέχει να δει το είδωλό του… Δεν αντέχει να αγγίξει την ψυχή του. Αυτό που πραγματικά θέλει είναι να τον βλέπουν… αλλιώς. Μέχρι που οι καταστάσεις και μια υποχείρια τύχη τον οδηγούν σε έναν άλλον κόσμο, σε ένα παράλληλο σύμπαν. Εκεί που η εξωτερική ομορφιά δεν έχει θέση, παρά μόνο η πραγματική ομορφιά… η εσωτερική. Εκεί ο Βίκτωρ έρχεται αντιμέτωπος όχι μόνο με τον εαυτόν του και τις αλήθειες του, αλλά και με εκείνο το άρρωστο μυαλό που του στέρησε τα πάντα. Εκεί ο Βίκτωρ θα πρέπει να πάρει αποφάσεις που θα ορίσουν όχι μόνο το δικό του μέλλον, αλλά και το μέλλον των δύο παράλληλων κόσμων.

Κι άλλη Tabula Rasa.... ΑΣ ΜΑΣ ΒΓΑΛΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΔΩ

Ο σπουδαστής του εργαστηρίου, Tabula Rasa, Γιάννης Κιρλής, παρουσιάζει το έργο του Ας μας βγάλει κάποιος από δω, στο MICRAASIA HOLLY BA.
Πρόκειται για μια ανατρεπτική κωμωδία που αγγίζει ρεαλιστικά τον κόσμο του θεάματος.
Το έργο του αποδίδουν ο ίδιος και τρεις ακόμα σπουδαστές του εργαστηρίου.

Λίγα λόγια για το έργο
Τέσσερις άνθρωποι. Ο Χάρης, η Κάτια, o Μανώλης και η Ντίνα πηγαίνουν σε μια οντισιόν για την τηλεόραση όταν ξαφνικά κλειδώνονται στο δωμάτιο αναμονής. Στην συνέχεια, συνειδητοποιούν ότι στην παρέα τους βρίσκεται μια ωρολογιακή βόμβα. Ίντριγκα, έντονα συναισθήματα, αποκαλύψεις θα διαδραματιστούν σε ένα μικρό δωμάτιο μέχρι την αντίστροφή μέτρηση.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 22 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΣΤΙΣ 21:15
ΤΕΤΑΡΤΗ 29 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΣΤΙΣ 21:15 &
ΑΠΟ 6 ΜΑΙΟΥ ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΑΙ ΠΕΜΠΤΗ ΣΤΙΣ 21:15

Παίζουν με αλφαβητική σειρά
Κιρλής Γιάννης
Μαρίνου Γεωργία
Τσίκλης Δημήτρης
Φίλη Μαρσώ

Σενάριο/ Σκηνοθεσία
Κιρλής Γιάννης

Micraasia Holly Bar
Κωνσταντινουπόλεως 70 στο Γκάζι
Τιμή 10 ευρώ με κρασί ή μπύρα

Ο Όσκαρ και η Κυρία με τα Ροζ στο θέατρο Ελυζέ

Μια παράσταση που θα σας εντυπωσιάσει, τόσο με την υποκριτική τέχνη των ηθοποιών, όσο και με το αριστουργηματικό κείμενο.

Οι σπουδαστες του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής, Tabula Rasa, πλαισιώνουν την θεατρική παράσταση Ο Όσκαρ και η Κυρία με τα Ροζ στο θέατρο Ελυζέ. Πρόκειται για τη γνωστή νουβέλα «Αγαπητέ Θεέ», του Έρικ Εμάνουελ Σμιτ σε σκηνοθεσία του Τάκη Κτενά. 
Ο Γιώργος Λουρωτός, ο Δημήτρης Παραδείσης, η Πελαγία Μπεκιάρη και ο Άγγελος Μπαμπάλας, από τις 18 Απριλίου θα μας αφηγηθούν με την τέχνη τους μια τραγική ιστορία, που μέσα από το χιούμορ και την τρυφερότητα, φέρνει τη λυτρωτική κάθαρση στο θεατή. Τη μαγεία του έργου, έρχεται να συμπληρώσει με την άψογη αισθητική της στα κοστούμια, η καθηγήτρια τoυ εργαστηρίου, Γιούλη Καλημέρη.

 Λίγα λόγια για το έργο

Μια τρυφερή προσέγγιση μιας τραγικής ιστορίας, που μέσα από το χιούμορ, την απλότητα και την καθαρότητα στις σκέψεις και τα συναισθήματα να φέρει την λυτρωτική κάθαρση στο θεατή.
Ο Όσκαρ, είναι ένα αγόρι δέκα χρονών και πάσχει από μια σοβαρή ασθένεια. Στο πλάι του η Κυρία με τα Ροζ, η κυρία Ρόουζ, του κρατά συντροφιά. Μια μέρα ξεκινούν ένα πρωτότυπο παιχνίδι και του ζητά να γράψει ένα γράμμα στο Θεό. Το παιχνίδι αυτό θα αλλάξει τη ζωή και των δύο…
Το έργο αυτό είναι ένας ύμνος για τη ζωή και τη δύναμη της ψυχής. Ο Όσκαρ είναι ένας μεγάλος αγωνιστής, που κρύβεται στην καρδιά του καθενός, και ξέρει να πολεμά, τις στιγμές που τα πράγματα είναι δύσκολα. Μέσα από την ιστορία αυτή αναδεικνύεται η αλήθεια ότι ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα και μπορεί να ζήσει τη ζωή στην κάθε στιγμή της, να τη γευτεί έως την τελευταία της γουλιά.

Θέατρο Ελυζέ, Νυμφαίου 12, Ιλίσια, τηλ. 210-7771766
Παραστάσεις: κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και κάθε Κυριακή στις 19:30, από 18 Απριλίου έως 31 Μαΐου

Ακόμα μια μαθήτριά μου διαπρέπει... Καλοτάξιδο Μάρω

Κυκλοφόρησε το πρώτο παραμύθι της σπουδάστριας του Εργαστηρίου Δημιουργικής Γραφής, Tabula Rasa, Μάρως Παππά, από τις εκδόσεις Σιδέρη, με τίτλο ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΑΝΤΕΥΧΕΣ.

Λίγα λόγια για το παραμύθι

Σε ένα ροζ συννεφάκι του ουρανού δυο ζωηρά γατάκια, η Ρωρώ και Σνόουκατ, µπλέκουν σε µια απίστευτη περιπέτεια όταν ανακαλύπτουν ένα µαγικό λυχνάρι. Θα τους πραγµατοποιήσει το τζίνι του λυχναριού τις τρεις ευχές τους ή θα τους οδηγήσει σε µια ταλαιπωρία δίχως τέλος; Αλήθεια, τι θα σκεφτούν για να γλιτώσουν από τον απαιτητικό κάτοικο του λυχναριού; Ελάτε να διασκεδάσουµε και να το ανακαλύψουµε µαζί!

Ο διευθυντής του εργαστηρίου, Παναγιώτης Καποδίστριας και η καθηγήτριά της Αντιγόνη Πόμμερ, εύχονται ολόψυχα καλοτάξιδο στο μαγικό κόσμο των παραμυθιών, όπου όλα μπορούν να συμβούν.

Cookie με ουρά, της Αντιγόνης Πόμμερ

Από τη στιγμή που μπήκαμε στην ατμόσφαιρα, ένιωθα την κάψουλα να πέφτει με μεγάλη ταχύτητα στο σημείο προσγείωσης. Δεν τα είχαμε υπολογίσει έτσι. Στον πλανήτη μας, η έλλειψη βαρύτητας έκανε τις προσγειώσεις ανάλαφρες. Έκλεισα τα μάτια μου και σκέφτηκα ότι θα γινόμουν ένα σπλατς πάνω στον φλοιό της γης. Θα με έβρισκαν οι γήινοι, αν υπήρχαν κάτοικοι σε αυτόν τον πλανήτη, σαν πατημένο έντομο και κανείς δεν θα μου έδινε σημασία. Κανείς δεν θα καταλάβαινε ότι αυτό το σίχαμα πάνω στο χώμα προερχόταν από κάποιον άλλο πλανήτη. Θα θαβόταν ακόμα μια φορά μια τόσο σημαντική πληροφορία για την ύπαρξη εξωγήινων. Πήρα μια βαθιά ανάσα, χτυπώντας τα δάχτυλά μου πάνω στα ηλεκτρονικά όργανα της κάψουλας. Το στομάχι μου, είχε φτάσει στο λαιμό μου. Τόσο ταξίδι για να καταλήξω χαλκομανία. Δεν το είχα σχεδιάσει ακριβώς έτσι. Πρέπει να έκανα τον γύρο της γης τουλάχιστον 5 φορές πριν μπω στην ατμόσφαιρα. Και τώρα, που μπήκα τι κατάλαβα; Τα φωτάκια στα όργανα αναβόσβησαν δύο φορές και μία ρομποτική φωνή με προετοίμαζε για την προσγείωση.

«Κούκι, προσδεθείτε, καθίστε με την πλάτη τεντωμένη, σε πέντε λεπτά προσγειωνόμαστε».

Σημασία δεν του έδωσα. Τι να προσδεθώ; Είχε καμία σημασία, αν θα γινόμουν σπλατς μαζί με την καρέκλα μου; Η ρομποτική φωνή ακούστηκε ξανά. Η χροιά της ήταν διαφορετική. Έμοιαζε νευριασμένη.

«Θα δεθείς  ξεροκέφαλη Κούκι;» ενώ ταυτόχρονα ενεργοποιήθηκε η αυτόματη πρόσδεση. «Ελπίζω να διασκεδάσατε το ταξίδι σας στη γη και να μας προτιμήσετε στην επόμενη διαστημική σας πτήση».

«Πολύ αισιόδοξο σε βρίσκω» απάντησα στο μηχάνημα «αφού βλέπεις και άλλη πτήση, τι να πω;»

«Η αυθάδεια, Κούκι, είναι προσόν ατόμων χωρίς επίπεδο. Μέτρα μαζί μου. 10…9…8…… 1, προσγειωνόμαστε».

Ένα δυνατό σπλατς ακούστηκε και η ταχύτητα της κάψουλας μειώθηκε απότομα, συνεχίζοντας όμως την καθοδική της πορεία. Για κλάσματα δευτερολέπτου ακινητοποιήθηκε και αμέσως άρχισε να ανεβαίνει προς τα πάνω.

«Μην ξεχάσεις, όταν επιστρέψουμε, αν επιστρέψουμε, να συγχαρώ τον κατασκευαστή αυτής της κάψουλας» απευθύνθηκα άλλη μια φορά στο μηχάνημα.

Η ανοδική πορεία δεν κράτησε πολύ. Σε λίγα λεπτά η κάψουλα παλαντζάριζε δεξιά αριστερά λες και επέπλεε πάνω σε κάποιο υγρό. Κοίταξα από το μικρό φινιστρίνι. Βρισκόμουν μέσα σε νερό. Η σχεδιασμένη προσγείωση πάνω στην ξηρά είχε αποτύχει.

«Άλλη φορά δεν σχεδιάζω ταξίδι με Google Earth» μονολόγησα. «Σκατά ακρίβεια».

Άνοιξα τη στρόφιγγα της στρογγυλής πόρτας της κάψουλας και έβγαλα δειλά το κεφάλι μου έξω. Η ρομποτική φωνή με ακολουθούσε σε κάθε μου κίνηση.

«Άζωτο 79%, Οξυγόνο 21%. Κούκι, δεν υπάρχει λόγος να φορέσεις στολή».

«Το ξέρω, αφού μπορώ και ανασαίνω, άχρηστη η πληροφορία σου» είπα μόνο και μόνο για τη σπάσω στον ξερόλα.

Ένα κύμα έσκασε πάνω στην κάψουλα και με έλουσε. Το νερό ήταν παγωμένο. Μισάνοιξα τα μάτια μου για να αντέξω το δυνατό φως του ήλιου και κοίταξα ευθεία μπροστά. Στο βάθος φαινόταν ένα κομμάτι ξηράς. Εκεί ήθελα να προσγειωθώ. Δεν έφταιγε μόνο η google earth, αλλά και η  κάψουλα που είχα αγοράσει  κωψοχρονιά στο παζάρι των μεταχειρισμένων διαστημοπλοίων.

Το νερό παρέσυρε την κάψουλα αργά και την ανεβοκατέβαζε σε κάθε κυματισμό. Ανάθεμα τις ασκήσεις προσομοίωσης που μου είχαν κάνει. Αυτό το βασανιστήριο με το νερό δεν μπορούσε κανείς να το αντέξει. Η τύχη όμως ήταν με το μέρος μου και δεν άργησε το ρεύμα του νερού να με μεταφέρει στη στεριά. Ανέπνευσα με ανακούφιση όταν η κάψουλα ακούμπησε στην αμμώδη ακτή. Με ένα σάλτο βρέθηκα στην παραλία. Δεν είχα πολύ χρόνο στη διάθεσή μου, μόλις μισή ώρα. Έπρεπε να εξερευνήσω το μέρος και να συλλέξω όσο πιο πολλά στοιχεία γινόταν. Μόλις γυρνούσα πίσω, θα με υποδέχονταν με ενθουσιασμό. Ήταν πολύ έξυπνο τελικά που πήρα μέρος σε αυτό το παιχνίδι με την παρότρυνση του ηλεκτρονικού περιοδικού Κάντο μόνος σου. Αυτή τη φορά παρότρυνε τους αναγνώστες να εξερευνήσουν το διάστημα μόνοι τους.

Περπάτησα σταθερά πάνω στη γη. Αυτό το είχα μάθει καλά. Ήταν δύσκολη άσκηση. Να μάθεις να περπατάς με βαρύτητα. Γύρω μου υπήρχαν ψηλά δέντρα και ο ήλιος έκαιγε πολύ. Προχώρησα αρκετά χωρίς να χάνω την οπτική μου επαφή με την κάψουλα. Η ρομποτική φωνή με ακολουθούσε παντού. Σε κάθε μου βήμα, σε μια προσπάθεια να με προστατέψει.

«Απομακρύνθηκες πολύ Κούκι, γύρνα πίσω, γύρνα πίσω» ξεφώνισε.

Δεν γύρισα αμέσως, μόνο και μόνο γιατί μου την έσπαγε που μου την έλεγε με αυτόν τον αγενή τρόπο.

Κάθισα στη ρίζα ενός δέντρου και ακούμπησα την πλάτη μου στον κορμό του. Χαλάρωσα.

«Είκοσι λεπτά στη διάθεσή σου ακόμα, Κούκι» ακούστηκε από την κάψουλα.

Μια ζεστή ανάσα χάιδεψε τη μούρη μου. Κάτι καυτό και υγρό άγγιξε το μάγουλό μου.

«Πέντε λεπτά στη διάθεσή σου ακόμα, Κούκι. Προετοιμάζομαι για απογείωση. Με ακούς; Κουνήσου. Φεύγουμε».

Άνοιξα τα μάτια μου αργά. Η ρομποτική φωνή ακουγόταν όλο και πιο απόμακρη. Δύο μαύρες τρύπες ήταν στην ίδια ευθεία με τα μάτια μου. Υγρές και γυαλιστερές και από μέσα τους έβγαινε ένα καυτό κύμα αέρα. Η ρομποτική φωνή έσβησε. Στην παραλία δεν υπήρχε καμία κάψουλα παρά μόνο το ιστιοπλοϊκό μας που είχε προσαράξει. Πρέπει να είχα αποκοιμηθεί ενώ τα μέλη του πληρώματος είχαν φύγει για να ζητήσουν βοήθεια και το τέρας μπροστά μου κουνούσε την ουρά του λες και γνωριζόμαστε χρόνια.

Μια γυναικεία φωνή ακούστηκε από μακριά. Η χροιά της φανέρωνε αγωνία.

«Κούκιιιιιιι, που είσαι; »