Στη χώρα του Αϊλάν

Κλείνω τα μάτια μου. Δεν θέλω να δω τον μικρό Αϊλάν. Αρνούμαι να δω αυτή την εικόνα. Αρνούμαι να ακούω πώς η θάλασσα ξέβρασε αυτή την παιδική ψυχή. Δεν θέλω να κοιτάξω αυτή τη φωτογραφία, γιατί έχει κάτι από μένα, κάτι από όλους μας. Κουβαλάει την ευθύνη των θανάτων τόσων ανθρώπων. Κουβαλάει τις ενοχές μας για τον ρατσισμό, τη σιωπή μας, τη δήθεν ευαισθησία μας, σέρνει τα πνιγμένα όνειρα χιλιάδων ανθρώπων, είναι φορτωμένη με την καχυποψία μας. 

Η κραυγή μας είναι άηχη και δεν φτάνει σε όλους αυτούς που ωθούν απελπισμένους ανθρώπους να ρισκάρουν τα πάντα για την ελευθερία. Κι ενώ στη χώρα του Αϊλάν σκοτώνονται από τους βομβαρδισμούς, ένας άλλος πόλεμος έχει ξεσπάσει για όσους τολμούν να πουν «όχι» στην καθημερινή φρίκη, να πουν όχι στον θάνατο που τους απειλεί.

Ο Αϊλάν είναι θύμα του πολέμου, ενός πολέμου που δεν φέρει την ευθύνη του, ενός πολέμου που δεν συνάδει με την ηλικία του. Δεν ήταν καν πολεμιστής κι όμως πέθανε σαν ήρωας.

Ο μικρός Αϊλάν, θα γίνει σύμβολο. Ο μικρός Αϊλάν, θα κάνει τον γύρο του κόσμου με ένα τρόπο διαφορετικό από αυτόν που ονειρεύτηκαν οι γονείς του. Ο μικρός Αϊλάν θα γίνει το θέμα συζήτησης σε διάφορα πάνελ παγκοσμίως. Σήμερα. Αύριο, θα ξεχαστεί, όπως έχουν ξεχαστεί τόσοι και τόσοι λαθρομετανάστες που πνίγηκαν και δεν βρέθηκε κανείς να τους φωτογραφίσει. 

Αυτή η μπουνιά στο στομάχι μας θα πονάει μόνο όταν κατά καιρούς βλέπουμε τη φωτογραφία του μικρού, μέχρι που δεν θα μας αγγίζει, μέχρι να την αντικαταστήσει κάποια άλλη σοκαριστική φωτογραφία. Μέχρι τότε, θα παραμείνουμε θεατές στο αγαπημένο μας κανάλι που θα προβάλλει τέτοιου είδους εικόνες σε αποκλειστικότητα. Ντροπή μας.

Αϊλάν, δεν θα ανεβάσω τη φωτογραφία σου στο μπλογκ μου. Μόνο ένα αρκουδάκι θα βάλω μικρέ μου, για να σου κρατάει συντροφιά σε αυτό το ταξίδι.